Pamir Highway en de Wahkan Valley

De paar dagen in Dushanbe, de hoofdstad van Tadzjikistan waren prima. Een leuk hostel met veel reizigers en een moment om wat kleding te wassen, banden te wisselen en plannen te maken voor de komende week. Het plan is om de Pamir Highway te rijden en dan ook de lus te maken door de Wahkan Valley. Eigenlijk de komende dagen de grens met Afghanistan volgen en daarna de grens met China. Ik kom Heejun weer tegen, een Zuid-Koreaan die ik ook al in Oezbekistan heb ontmoet. Met name de Wahkan Valley is een gebied ver van de bewoonde wereld met zeer slecht begaanbare wegen, geen mobiel netwerk, benzine en dorpjes, dus we besluiten deze route samen te rijden.

Nieuwe banden met meer profiel voor off road rijden.

We verlaten Dushanbee en na een paar uur rijden klimmen we omhoog naar een plateau van 2.000 meter hoogte. Het is daar guur, kaal en weinig te zien. Totdat we aan de andere kant van het plateau weer afdalen, een vallei in. Het uitzicht is adembenemend en moeilijk te omschrijven. We komen bij de rivier die de komende dagen onze leidraad zal zijn. Kwestie van de rivier aan je rechterhand houden en het gaat goed. We kunnen ook een eerste blik werpen op de overkant, Afghanistan. De rivier is niet breed en met een beetje moeite zou je op een smal deel een steen Afghanistan in kunnen werpen. De weg is ronduit fantastisch dus we hebben volop gelegenheid om ons heen te kijken en het landschap in ons op te nemen, we stoppen veel om foto’s te maken. Ook hier wordt het licht mooier naarmate we later in de middag komen en de bergen lijken dan wel van goud.

De Afghaanse grens.

We overnachten in een klein gehucht en rijden de dag erna door naar Khorogh. De weg is ronduit verschrikkelijk. We waren al gewaarschuwd en zijn daarom extra vroeg vertrokken. De motoren krijgen het zwaar te verduren met alle gaten, stenen, zand en ribbels. Uiteindelijk bereiken we na een lange dag het hostel waar weer veel reizigers verblijven. We treffen een paar motorrijders die we al eerder hebben ontmoet en de dag wordt afgesloten met een biertje. Na een rustdag bezoeken we op zaterdag de Afghaanse markt. De mensen aan de overkant van de rivier leven zo afgelegen van de rest van Afghanistan dat ze aangewezen zijn op de winkels in Tadzjikistan. Eens per week wordt er vlak bij de brug op Tadzjikistans gebied een markt gehouden waar de Afghanen toegang toe hebben, ze mogen de markt echter niet af. Hier kunnen ze hun spullen verkopen en inkopen doen. De Tadzjikistanen hebben niet veel maar volgens hun maatstaven zijn de Afghanen echt arm, ze hebben niets tot weinig.

Afghaanse markt, heb een shawl van deze man gekocht.

Bij Khorogh begint de Pamir Highway (M41) echt maar wij pakken de lus door de Wahkan Valley. De eerste dag is de weg nog redelijk, af en toe asfalt en af en toe nog een gehucht. Als we op een gegevens moment stoppen om een foto te maken zie ik een man aan de andere kant van de rivier op zijn hurken in het veld werken. Ik denk dat hij zo’n 200 meter van ons verwijderd was en 50 meter lager. Ik fluit op mijn vingers om zijn aandacht te trekken en zwaai. Hij zwaait terug, staat even later op en loopt naar de rivier. Ik zie hem een stok oppakken en in de zandbedding van de rivier begint hij in het zand te schrijven. Even later staat er in grote letters “Welkom” gevolg door de naam van zijn dorp. Heejun en ik beginnen spontaan te juichen met onze handen boven ons hoofd. We zwaaiden nog een laatste keer en rijden door. Wat een ontmoeting!

What can I say…

De zuidkant van de vallei heeft een aantal warmwaterbronnen. Rond 16:00 uur hebben we met een aantal locals een heerlijk warm bad genomen. Ik heb me in weken niet zo schoon gevoeld. Feit is wel dat op het moment dat je je pak aantrekt en je je motor aanraakt je handen al weer zwart zijn. Alles zit onder het stof en schoonmaken is een hopeloze zaak. Langzamerhand begin ik groezelig te worden, waarschijnlijk zal het pas thuis zijn voordat al het vuil weg is. Door het bad was het al wel later geworden en toen we weer eenmaal op de motoren zaten waren begon het al snel donker te worden. Inmiddels hadden we al een uur geen huis of iets van beschaving gezien. In het donker vonden we een vlak stuk terrein en hebben onze tenten opgezet, we zaten nu op 3500 meter hoogte. De sterrenhemel was weer onbeschrijfelijk mooi en de melkweg goed zichtbaar. We hebben nog thee gezet en noedels opgewarmd en lagen er op tijd in.

Kamperen in het wild op 3500 meter hoogte.

De ochtend werd ingeluid door een herder met zijn kudde schapen. Thee gezet, ontbeten en weer op pad. Wat eerst nog iets van een weg was, werd nu een smal pad met veel uitdagingen. Een aantal keren vastgezeten in mul zand en dan is het toch wel heel erg lekker dat je met z’n tweeën bent. De hoogste pas was 4300 meter en de motor leverden voelbaar vermogen in. Nu kwam ik de meeste tijd toch niet verder dan de tweede hooguit derde versnelling dus geen probleem. Hoog in de bergen kwamen we uit bij een militaire checkpost, een mannetje alleen in een betonnen huisje. Hij was ogenschijnlijk blij weer iemand te zien. Meer dan tien man op een dag komen hier echt niet voorbij. We zaten nu op ruim twee dagen rijden van redelijke beschaving, ik bedoel winkels, hotel, ziekenhuis ed. Even een selfie genomen met de soldaat en weer door. Het tempo lag laag en de laatste 20km was bijna stapvoets zo slecht was het pad.

Checkpoint

Rond het middaguur bereikten we de Pamir Highway weer, asfalt, geen bobbels, doorschakelen naar 4, 5 en 6. Wat een genot! Bij het kruispunt stond een auto stil met daarbij vijf jongeren. Muziek luid aan en volop dansen, we moesten natuurlijk even meedansen…

De Wahkan was een belevenis. Zwaar maar absoluut de moeite waard. Op deze route zagen we ook geen fourwheel drives meer waar toeristen in worden rondgereden. Ik denk dat ik nog nooit zo ver van de beschaving ben geweest en me toch 100% op mijn gemak heb gevoeld. Ergens hoop ik dat er nooit goedkope vluchten komen naar deze hoek van de wereld. Dat de wegen nooit ordentelijk worden aangelegd, dat je er moeite voor moet doen om hier te komen. De beloning is dan groot. Als je wordt ingevlogen en in een airco 4×4 over keurig asfalt wordt gereden dat is het landschap niet anders maar het gevoel wel. Ik neem afscheid van Heejun die door moet om op tijd Mongolië te bereiken, mijn reistempo ligt lager. Mooi om te zien hoe je in een paar dagen zo hecht kunt worden, ik denk niet dat ik hem ooit zal vergeten. De komende dagen check ik bij alle militaire checkpoints even stiekem in het boek of hij voorbij is gekomen.

Heejun!

De komende dagen volg ik de rest van de Pamir Highway en rij langs de grens met China, uiteindelijk zal ik op de één na hoogste grensovergang Kirgistan inrijden, daarover later meer.