Koerdistan – Noord Irak
Ik kom redelijk vroeg aan bij de grens Turkije met – Koerdistan/Irak. Het Koerdische volk woont verspreid over Syrië, Turkije, Irak en Iran. Alleen in Noord Irak hebben ze een eigen autonome regio, dit komt het dichts bij een eigen staat denk ik. Ik kan Koerdistan in met een visum dat ik aan de grens koop, ik kan er echter niet de rest van Irak mee in, uiteindelijk zal ik via Iran naar zuid Irak gaan.
De grensovergang verloopt voorspoedig en ik wil in het eerste stadje (Zakho) wat geld pinnen. Ik word direct door een knul aangesproken in het Engels en we lopen een restaurant in voor koffie. Tot mijn verbazing word ik door de eigenaar in het Nederlands aangesproken. Deler (zijn naam) is op 15-jarige leeftijd alleen en lopend naar Nederland gevlucht (jaar over gedaan) en heeft vervolgens 20 jaar in Arnhem gewoond. Nu woont hij dus weer in Koerdistan. We raken aan de praat en uiteindelijk eten we bij hem thuis. Het is zijn vrije dag en we gaan met een vriend van hem de bergen in, de motor staat inmiddels bij een hotel van een vriend van hem. We hebben een geweldige middag/avond en ik rol om 22:30 uur mijn bed in. Toch altijd lekker als je geen plan voor de dag hebt….
De volgende ochtend ontbijt ik nog met Deler in zijn restaurant op het terrein van de universiteit. Allemaal jonge mensen en er hangt een goede sfeer. Ik rij op mijn gemak richting Erbil waar ik in de loop van de middag aankom. Het hotel heeft een parkeergarage dus de motor staat veilig. Als de ergste hitte is verdwenen verken ik lopend de stad. We hebben allemaal een beeld bij Irak maar het voelt goed aan. Als ik ’s avonds echter in bed lig hoor ik schoten in de straat…. de volgende dag hoor ik van de receptie dat het om een bruiloft ging 😉
Ik verken de bazaar en drink thee met Mohammed, een ober die ik gisteravond sprak. Hij vertelde mij het verhaal dat hij drie jaar en twee maanden geleden Syrië is ontvlucht voor de burgeroorlog. Hij heeft al die tijd zijn familie niet gezien. Ik merk dat ik niet te ver kan doorvragen want de emoties en woede liggen aan de oppervlakte. Via Facebook was ik in contact met Gabrielle, een Duitse 62 jarige motorrijdster die schrijft en fotografeert voor National Geographic. We drinken koffie en delen ervaringen uit
De volgende dag duurt de tocht naar Suleimaniya duurt langer dan gedacht, het is ook de hele dag rond de 37 graden, voor het eerste mijn koelvest aan, werkt goed. Ik kom in de avondspits van een chaotische stad terecht. Ik had een hotel gezocht midden in het centrum maar sta zeker een uur vast in het verkeer in mijn motorpak. Het hotel is niets en ik kan de motor ook niet parkeren. Inmiddels ben ik redelijk verhit en kies voor een wat luxer hotel aan de rand van de stad. Ik check in en de man achter de receptie kijkt direct op mijn Instagram. Hij vindt het zo mooi dat ik spontaan een suite krijg toegewezen. Woonkamer formaat thuis en aparte slaapkamer en mooie badkamer. Karma?
Blijkt dat Gabrielle in hetzelfde hotel zit J De volgende morgen gaan we samen op pad naar een voormalige gevangenis dat nu een museum is en over de periode van Saddam vertelt, 182.000 doden, 10.000 vermiste kinderen. Indrukwekkend en de gevangenis was voornamelijk een martelcomplex…. Ook heeft Saddam de Koerdische bevolking in de winter de bergen ingejaagd. Dit was in 1992 en ik herinneren me de tv beelden nog. Mensen zittend op een berghelling, in de sneeuw met de dood in de ogen. Als je dan denkt dat je alles hebt gehad dan komt ISIS…..
De volgende dag ben ik naar alleen naar Halabja gereden en het museum van de gifaanval door Saddam bezocht. Onder andere mosterdgas met grondstoffen geleverd door Nederland. Wel allemaal trieste dingen maar ik wilde wel graag de geschiedenis zien. In 1 dag 400 gif bommen op een dorp ter grootte van Warmenhuizen. 5.000 doden. Ik sprak een man die de enige overlevende was van een gezin van 6. Wat zeg je dan? Hij had een groot hart want hij vertelde dat hij de daders heeft vergeven. Ik ben toch blij dat ik dit deel van de geschiedenis heb gezien. Je kent het van TV maar als je er fysiek bent dan grijpt het toch op een ander niveau aan.
Genoeg ellende gezien dus ‘s middags maar een rug massage (zit vast vanwege motorrijden) en alles klaar gemaakt voor de rit de dag erna naar Iran.