Baghdad, Irak
Het reisadvies van de Nederlandse overheid is: rood. Reis niet naar dit gebied en verlaat het als dit veilig kan. Door de politieke crisis is de situatie in Irak erg gespannen. De situatie verandert snel. Er vinden op veel plaatsen in Irak demonstraties plaats die gewelddadig zijn. Vermijd demonstraties en samenscholingen…..
Echter, het land voelt op dit moment veilig aan (naïef wellicht) dus ik vertrek richting Baghdad, vanuit Najaf een paar uur rijden. Als ik echter vertrek, begint er een lampje op mijn dashboard te branden dat mijn accu niet bij geladen wordt. Oeps, dit zou een serieus probleem kunnen zijn dus ik besluit direct naar een goed hotel te rijden, mocht ik vast komen te zitten dan zit ik in ieder geval op stand. Na contact met mijn motorzaak in Nederland komt Ahmed met een multimeter. We meten alles door en het lijkt in orde, wel komt er veel olie uit een connector, als we die grondig schoon hebben gemaakt is de melding verdwenen. Een paar uur later dan gepland vertrek ik dan toch richting Baghdad. IN Irak zijn er geen werkplaatsen die iets met mijn motor kunnen dus ik neem me voor in Koeweit alles nog een keer na te laten kijken.
Ik ben de kleine smoezelige hotelletjes even zat dus heb een redelijk hotel geboekt in Baghdad, kan ik ook mooi alle was (laten) doen. Via facebook krijg ik een bericht van een motorrijder in Baghdad die had gezien dat ik in Irak ben. We spreken af om een hapje te gaan eten. Hij vraagt of ik op de motor kom, naast onze motoren zitten we aan een heerlijk kipgerecht. Zijn vriend is eigenaar van het restaurant en komt kennis maken en biedt de maaltijd aan. Mijn nieuwe vriend blijkt lid te zijn van Iraq Biker, een motorgroep door heel Irak die ongeacht de geloofsovertuigingen van de leden een hechte groep motorrijders vormt.
Na de maaltijd rijden we naar het huis van de oprichter en president (zo heet dat in die kringen) van de motorclub. Uitgebreid ontvangst in een man cave vol motor gerelateerde zaken, waaronder allemaal schildjes van andere motorclubs in het Midden Oosten. Na de foto’s, video en thee rijden we gezamenlijk, op de motoren, naar een café voor de vrijdagavond bijeenkomst van de club. Er staan al flink wat motoren voor de deur en met een mannetje of 40 gaan we weer aan de thee, waterpijp en hamburgers. In Europa zou er bier worden gedronken maar ik zie hier het bewijs dat zonder bier de sfeer er ook goed in kan zitten. Inmiddels is het bijna middernacht en ik zit helemaal aan de andere kant van de stad. Als ik tegen de president zeg dat ik richting mijn hotel ga, wijst hij twee man aan die mij gaan escorteren. Met de drie motoren rijden we door een pikdonker Baghdad, door allerlei buurtjes waar ik normaal niet zou komen, wat een beleving. De mannen leveren mij na een half uur keurig af bij het hotel, voor hun de gewoonste zaak van de wereld, ’s nachts door Baghdad te rijden, voor mij erg bijzonder.
We kennen Baghdad natuurlijk allemaal van Saddam Hoessein en de omstreden inval door de Amerikanen (weapons of mass destruction…) in 2003. Voordat ik naar een paar plekken ga die ik me herinner uit die tijd wil ik eerst iets zien van het normale leven in de stad. Ik bezoek het oude centrum en Mutanabbi Street. De stad is wat betreft verkeer een drama, alles staat overal vast, openbaar vervoer is er niet, tel daarbij op de vele check points en 5km in de stad kost je zomaar drie kwartier. Ook moet je eigenlijk altijd om de green zone heen. Dit is een groot gebied in het centrum waar voorheen de Amerikanen zaten en nu de regering, zwaarbewaakt en beperkt toegankelijk.
Ik vermaak me evengoed met wat straat fotografie en heb een aantal geanimeerde gesprekken. Ook hier is iedereen gewoon weer bezig met de alledaagse zaken, het verleden ligt kennelijk achter hen. Ik zit zeker een uur in het Shabandar café. Een 100 jaar oud café waar dichters, schrijvers en boekliefhebbers bij elkaar komen. Irakezen houden van poëzie en boeken, de straat zit dan ook vol met boekwinkels. De mannen komen in he café bij elkaar om te praten, te filosoferen en een waterpijp te roken. Er is geen airco en de ventilatoren staan uit en het hangt dan ook redelijk dicht van de rook. In 2007 blies een zelfmoordenaar zichzelf hier op, gevolg was 20 doden en 65 gewonden. Onder de doden ook zoons en kleinkinderen van de eigenaar. Vandaag is de sfeer gemoedelijk en niets herinnert aan de afschuwelijke dag nu 15 jaar geleden.
Eén van de beelden die op mijn netvlies staan gegrift is die van het beeld van Saddam Hoessein dat door de burgers wordt omvergetrokken. Ik neem een taxi die kant op en tref op het Firdos square een keurige rotonde aan, zonder enige verwijzing naar wat er destijds is gebeurd. Ik maak een foto met dezelfde achtergrond als de persfoto’s en vind het toch bijzonder om hier te zijn. Ook staat hier, aan de oever van de Tigres, het Palestine. Het hotel waar destijds alle pers verbleef, we zagen vaak uitzendingen van journalisten met kogelvrije vesten op het dak van het hotel met op de achtergrond ontploffende bommen.
Een ander beeld dat me is bijgebleven zijn de tanks die onder de zwaarden van Saddam Hoessein doorrijden. Ik neem een taxi die kant op maar zie al snel dat het hele gebied daar is afgezet. De taxichauffeur begrijpt me niet goed, dumpt me ergens en gaat er als een speer vandoor. Ik heb al snel door dat ik hier niet hoor te zijn. Even verderop is een militair post en ik loop, goed zichtbaar J die kant op. De mannen zijn evengoed vriendelijk en hebben waarschijnlijk wel door dat ik geen lokale terrorist ben. Als ik aangeef dat ik een foto van de zwaarden wil maken is het evengoed een onverbiddelijk “NO”. Met foto’s maken in dit gebied, in de green zone, maak je duidelijk geen vrienden. Ik blijf even een beetje hangen en dring voorzichtig aan. Uiteindelijk sturen ze me door naar een andere controlepost en geven mijn komst via een porto door. Weer een duidelijk nee op mijn verzoek voor een foto maar uiteindelijk sturen ze me naar een militaire truck die in de schaduw van een boom staat. Daarin ligt een man te slapen, ik begrijp de officier van het geheel hier. Ook hij is niet onder de indruk van mijn fotoverzoek en komt in eerste instantie een beetje nors over. Dan ineens uit het niets zegt hij dat het goed is om één foto te maken maar dat hij hem zal nemen. Dan weet hij kennelijk zeker dat er niets verkeerd op staat. Ik moet onder de zwaarden poseren en hij neemt een stuk of 10 foto’s J
Al met al verblijf ik een dag of vijf in Baghdad. De mensen zijn vriendelijk, over het algemeen is de sfeer gemoedelijk maar ook hier weer een grote bende wat afval op straat betreft. De hitte is ook redelijk intens maar ik weet dat als ik terug rij naar het zuiden, richting Koeweit, de hitte nog verder zal toenemen….