Welkom in Irak!
Zoals gezegd heb ik besloten Iran iets eerder te verlaten dan gepland vanwege de situaties met de protesten en het feit dat de Nederlandse regering het reisadvies voor het land veranderd heeft in rood met het dringende advies het land te verlaten. Feit is wel dat ik Iran dan inruil voor Irak, waar het reisadvies ook rood is 😉
Vanuit Yazd is het 860 kilometer naar de grens, te veel om op een dag te doen en met behulp van de eigenaar van mijn guest house in Yazd kiezen we twee overnachtingsplekken. Eén halverwege en een vlak voor de grens, ook hier is het motto weer vroeg op de dag bij de grens aankomen.
Ik voel geen enkele haast of zelfs iets van onrust. Ik heb van de protesten weinig meegekregen. In Isfahan werd ik wel door twee meiden van een jaar of 18 aangesproken. Zij vroegen of ik wist dat het oorlog was. Zij hadden zich kennelijk tot doel gesteld elke buitenlander aan te spreken en te vragen of die de situatie in zijn/haar thuisland wilde verspreiden. Ik maakte nog een selfie met de meiden maar weer niet of het handig is om dat hier publiekelijk te publiceren.
Evengoed word ik getrakteerd om twee hele mooie reisdagen. Met name de eerste dag leidt me nog door de bergen en kronkelige wegen. Inmiddels ben ik wel van de toeristische route af, zover die al bestaat in Iran. Engels is volledig afwezig en ik merk dat ze in de hotels eigenlijk ook niet goed weten wat ze met me aan moeten maar ik vind een bed en douche en dat is voldoende. De tweede dag daal ik af naar zeeniveau en dat is goed te merken, de temperatuur gaat hard richting de 40 graden.
De derde dag vertrek is ’s morgens om 07:00 vanuit mijn hotel richting de grens, ongeveer anderhalf uur rijden. Ik heb een hotel geboekt in de eerste stad in Irak en hoop dat deze grensovergang net zo snel zal gaan als de vorige…… Onderweg laat ik me toch weer verrassen door iets onverwachts. Elke keer denk ik dat ik alle variabelen snap en alles onder controle heb als er iets nieuws opduikt. Ik rij de laatste 100km naar de grens in woestijn en word overvallen door een potdichte woestijnmist. Thuis is het met mist altijd klam, vochtig en koud. Hier is het echter 26 graden maar je ziet geen hand voor je ogen. Stapvoets volg ik een voorligger tot het zicht weer beter wordt. Dan trekt alles weer dicht en zo gaat dat een paar keer.
Evengoed ben ik redelijk op tijd bij de grens en heb ik in no time mijn motor uitgeklaard. Dat beloofd veel goeds….. Niets blijkt minder waar. De Iraanse douane systemen liggen er allemaal uit (internet is down vanwege de protesten) en niemand komt de douane door.Ik koop wat water en een broodje en ga maar in de wacht modus. Ik door de tijd, zittend op de grond. De hal zit vol met mensen en het is een genot om rond te kijken. Oude mannen in lange jurken en tulbanden, vrouwen volledig in het zwart met alleen het gezicht vrij, jonge mensen die er hip proberen uit te zien, oude vrouwen met tassen op hun hoofd. Mannen in pak met mantel, baard en tulband, kennelijk geestelijken. Honderden mensen die op de grond zitten, liggen, eten, slapen en allemaal wachten totdat de balies opengaan. Inmiddels is het 12:30 uur en er is nog geen teken van leven, toch opeens ontstaat er roering in de hal…
Mensen schieten allemaal in de benen en bij een van de balies begrijp ik dat mensen met een Iraaks paspoort door mogen. Een beambte neemt paspoorten aan van mensen die dan door de nauwe doorgang de hal achter de douane in mogen. In de doorgang is ruimte voor 1 persoon tegelijk, een paar honderd man denkt daar anders over. Het lijkt wel oorlog en iedereen schreeuwt duwt en trekt. Ik heb geluk dat het de balie die openging net naast mij is. Ik roep die beambte aan, toch wel lekker dat je opvalt, en hou mijn paspoort in de hoogte en roep Holland. Hij neemt het paspoort aan, oeps nu zelf nog proberen door de menigte te komen. Ik probeer over een hekje te klimmen tegelijk met twee mannen met enorme koffers. Mijn lengte werkt nu in mijn voordeel. Als ik er half overheen ben zie ik een oude kleine vrouw die bijna platgedrukt wordt. Ik kom achter haar terecht en kan haar wat ademruimte geven, ze sleept potten en pannen achter haar aan. Langzaam maar zeker kom ik in de ruimte achter de balie terecht en zorg dat ik dicht bij de man sta die mijn paspoort heeft. Aan de andere kant is het inmiddels anarchie en de hele meute probeert door die ene ingang te komen, de beambten raken in paniek en de poort wordt weer gesloten. Mijn mannetje heeft inmiddels zijn armen vol met paspoorten. Ik ben een stap verder maar heb geen idee wat nu de bedoeling is. De man verdwijnt in een kantoor, iedereen blijft staan maar ik ga achter hem aan, door het kantoor heen, een andere hal in en weer een kantoor in. Daar zit een man achter een bureau met inmiddels honderden paspoort voor zich. Een menigte heeft zich buiten het kantoor verzameld en iedereen duwt en schreeuwt. Ik ben de enige in dat kantoor met de twee mannen. De zittende man is kennelijk boos op de andere man dat hij een Nederlands paspoort heeft meegenomen. Nu lijkt het wel of iedereen hier altijd ruzie heeft met iedereen maar dat is kennelijk de taal en hoe ze communiceren. De zittende man, kennelijk de baas, noteert per paspoort de naam en nummer en mijn mannetje zet er een stempel in. In denk dat ze verwachten dat de systemen er nog lang uit liggen en maar hebben besloten de mensen met een Iraakse nationaliteit hun land in te laten en de afhandeling handmatig te doen. Ik hou me gedeisd en op enige moment brengt mijn mannetje mijn paspoort onder de aandacht van zijn baas. Die vraagt om mijn visum en stempelt zonder mij verder een blik waardig te gunnen beide documenten af. Ik ben een stap verder maar als ik het kantoor uitstap realiseer ik me dat ik nu in niemandsland ben, achter de douane en dat mijn motor aan de Iraanse kant van de douane staat.
De hal waar ik nu in sta is de hal waar reizigers uit Irak door de douanecontrole in moeten Iran in. Ook hier weer een redelijke chaos. Bij een van de balies is veel rumoer en getrek, ik loop er heen en zie dat de beambte uit zijn hokje is gekomen en in hevige discussie is gewikkeld met de omstanders, ik bedenk me geen minuut en wurm me door de menigte heen Iran weer in. Ik loop weg en verwacht geroep en dat douanemensen achter me aankomen maar kennelijk heeft niemand het door gehad dat ik erdoor ben geglipt, pfff…. Ik ben nu in ieder geval weer aan de goede kant en kan me concentreren om met de motor officieel Irak in te gaan, hopelijk gaat dit makkelijker, famous last words….
Ik loop naar buiten en de hitte slaat in mijn gezicht, zeker ruim boven de 40 graden. Met opzet had ik mijn motor in de schaduw geparkeerd, ik drink wat, ga naar het toilet en bereid me voor op wat komen gaat zonder precies te weten hoe dat te doen. Na wat rondrijden vind ik de uitgang richting Irak, de man bij het hek neem de papieren in die ik bij de uitklaring had gekregen en ik mag verder. Niet is hier ingericht op toeristen en al helemaal niet op degene die met eigen vervoer komen. IK kom in het gebied terecht waar vrachtwagens de grens passeren. Ik weet niet precies hoe het te omschrijven, het is bloedheet, alles is onverhard, overal ligt troep, er is geen duidelijke weg en vrachtwagens staan kriskras door elkaar. Ik word gewenkt door een stel mannen die in de schaduw van een vrachtwagen aan het koken zijn, vrachtwagenchauffeurs. Zij helpen mij op pad, na tientallen selfies. Het ontbreken van een duidelijk weg maakt de volgende uitgang vinden erg lastig maar uiteindelijk volg ik een rij stilstaande vrachtwagens en kom uit bij een hek met wachttorentje. Ik word binnen geroepen en daar zit een man die Engels spreekt en uiterst vriendelijk is. Ik haal mijn papieren tevoorschijn en na lang heen en weer soebatten blijkt kennelijk dat de man bij het vorige hek een formulier te veel heeft ingenomen. Er wordt een briefje geschreven en ik word teruggestuurd naar een gebouw met militairen. Die gaan met mijn briefje op pad en komen later met het ontbrekende formulier terug. Selfies nemen en terug naar de wachttoren. Er wordt driftig gestempeld en gedaan en op enige moment zijn ze klaar, geen idee wat er allemaal gebeurd is maar ik moet mee naar het hek. Mijn paspoort wordt door het hek aan iemand gegeven en na 10 minuten komt die terug en kan ik met mijn motor door het hek. Ik ben nu op Iraaks grondgebied maar moet nog wel een visum hebben, paspoort stempelen en mijn motor inklaren. Uiteindelijk zou dit een goede vier uur duren….
De hitte is ondragelijk en de man in de wachttoren zei dat het 48 graden was, wellicht iets te hoog ingeschat maar 45 was het zeker. Via wat omzwervingen kom ik in een hok terecht waar ik een visum in mijn paspoort krijg, kosten 75 euro. Nu moet het paspoort afgestempeld worden en iemand krijgt de opdracht mij naar het juiste gebouw te brengen. Ook hier weer drommen mensen voor de balies. Mijn hulp loopt echter naar voren en legt mijn paspoort op de balie, stempel erin en klaar is kees. Zoals ik wel vaker gemerkt heb bij grenzen vindt niemand het een probleem dat een buitenlander eerst geholpen wordt. Beetje ongemakkelijk maar wel erg fijn.
Nu mijn motor nog zien in te klaren, mijn hulpje is verdwenen en ik dwaal een half uurtje rond van hot naar haar gestuurd te worden tot ik uiteindelijk in een soort vervallen noodgebouwtje terecht kom waar iemand zit die Engels spreekt. Er zijn een heleboel van dit soort gebouwtjes en volgens mij zijn het inklaringskantoortjes voor de vrachtauto’s. Er lopen tientallen mensen rond door het gebied met allemaal pakken papier, welkom in 2022. Ik raak met de man in gesprek en leg uit dat ik al sinds 08:30 vanmorgen bezig ben de grens over te komen, inmiddels is het 15:30 uur. Hij zegt dat het papierwerk een drama is. Ik heb voor mijn motorinklaring iets van zes stappen nodig, allemaal op verschillende locaties legt hij uit. Stempels, handtekeningen, kopieën of betalen. Maar, zo zegt hij, ik laat dat wel iemand doen voor je. Ik wist al dat de inklaring 100 dollar zou kosten en geef hem dus het geld en alle papieren en hij stuurt zijn mannetje op pad. Vervolgens haalt hij 0% Islamitisch bier uit de koelkast en we zetten het op een zuipen, nou ja, ieder 1 biertje. Het mannetje komt na 45 minuten weer terug en ik moet nog even met hem op pad om de motor te laten inspecteren. Als we terug zijn is er nog enige verwarring over een document dat ik niet heb. Ze noemen het document echter anders en pas als ik een voorbeeld zie gaat er een lichtje op, ze willen mijn Carnet de Passage. Volgens alle informatie heb ik die in Irak niet nodig maar alle vrachtenwagens hebben een Carnet dus ik moet ook. Geen probleem en als dit is opgelost kan ik op pad.
Ik krijg een stapel kopieën mee van alles die ik op verschillende plekken moet afgeven. Er begint licht in het einde van de tunnel te komen. Ik ben terug bij mijn motor en begin naar de uitgang te rijden. Op de juiste plekken geef ik de juiste kopieën af en zowaar om 17:30 uur sta ik buiten de poort, de zon staat al laag en de temperatuur is inmiddels gezakt naar 40,5 graden volgens mijn display. Welkom in Irak.
Ps, fotograferen bij een grensovergang is altijd lastig, sommige foto’s hierboven zijn dus eerlijk gestolen van het internet….