Rusland en Kazachstan

De grensovergang met Rusland ging redelijk makkelijk. Toch raar dat niemand die bij zo’n grensovergang werkt ook maar een woord Engels spreekt. Of dat iemand heeft bedacht om het proces in het Engels op papier te zetten. Elke keer als er weer iemand komt die geen Russisch spreekt, begint het hele handen en voeten circus weer van voren af aan. Nu is het allemaal niet zo heel ingewikkeld maar als je niet weet waar je in het proces zit, dan komt het redelijk onoverzichtelijk over. Iedereen verdwijnt met een deel van je papieren in een andere richting maar uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht. De motor moet tijdelijk geïmporteerd worden maar gelukkig had ik van tevoren via het internet de juiste formulieren gedownload, ingevuld en uitgeprint, dat hielp. Uiteindelijk vond ik mezelf terug aan de Russische kant van de slagboom, nog even checken of ik alles weer terug hebt gekregen en tijd om geld te wisselen en een sim kaart te bemachtigen. Geld kwam gewoon uit de machine dus dat was makkelijk, de sim kaart was wel weer een verhaal.
In één van de geldwissel kantoortjes kon je kennelijk een sim kaart kopen. Een soort van kantoor met allemaal stoelen en 1 bureau. Geen loket met kogelvrij glas vanwege het vele geld maar gewoon een stuk of 6 mannen die continue geld aan het rouleren waren, ik snapte er in ieder geval geen biet van. Het leek meer op balletje-balletje dan een wisselkantoor. Tussendoor hielp iemand me aan een sim kaart. Tijdens het activeren van de kaart stopte het geld rouleren, kennelijk was het geld op. In de hoek lag een man onder een deken te slapen op een slaapbank. Die bank werd opgetild en daaronder kwam een enorme (echt enorme) stapel geld vandaan. De mannen konden weer verder en ik ook met een werkende kaart.

De weg in Rusland was redelijk druk, veel verkeer naar en vanaf de grens. Ook heel veel politie op de been en een enkele militaire checkpoint. Ook in dit gebied kent wat grens/groeperings conflicten. De politie zie je te pas en te keur aan de kant staan om iemand te bekeuren. Het duurde niet lang voordat ik aan de beurt was. Ik stopte ergens om te lunchen, aan beide kanten van de weg restaurants. Ik stak, met de motor, de weg over en ging over een half doorgetrokken streep. Je mocht de weg wel van de ene naar de ander kant oversteken maar niet andersom (logica?). Formeel gezien was ik fout en direct stond de politie naast me met een tranen trekkend verhaal dat ik zo ongeveer de halve provincie in gevaar had gebracht. Dit ging allemaal een beetje met Google translate en ik had al snel door dat hij geen bekeuring uit wilde schrijven maar gewoon geld wilde zien. De bekende tactiek van suf lullen in het Engels toegepast en op enig moment was hij het kennelijk zo zat dat hij teleurgesteld wegliep. Ik heb een kop koffie gedronken nog even naar hem gezwaaid en ben weggereden.

De volgende dag ben ik vertrokken, zonder ontbijt en had het plan opgevat om onderweg ergens wat te eten. Restaurantjes kwam ik niet tegen dus in een dorpje de supermarkt in om wat fruit en zo te kopen. Buitengekomen werd ik opgewacht door een Rus (Vitalo bleek later) die wilde weten wat ik van pan was, nou ontbijten dus. Het was voor hem geen optie dat ik daar op de stoep ging eten en ik moest en zou mee naar zijn huis. Prima, zijn vrouw stapte ook in en ik reed achter hem aan naar zijn huis. In de woonkeuken ook zijn drie dochters ontmoet en de oudste van 16 sprak goed Engels. Er werd soep, brood, vis, kaas en nog heel veel meer op tafel gezet en Vitalo ontbeet mee. Volgens mij had hij al gegeten maar hij vond het gewoon erg leuk. Na de koffie gaf ik aan dat ik door moest, hij begreep het, maar had het leuker gevonden als ik was blijven slapen. Wat een geweldig gezin. Toch niet even douchen? Foto’s genomen en presentje voor zijn vrouw achtergelaten en weer door.

De dagen erna heb ik vooral kilometers gemaakt om door Rusland en Kazachstan te komen. Voor wat betreft het motorrijden is dit het ‘saaiste’ deel en ik wil snel door. De grensovergang met Kazachstan gaat probleemloos maar je ziet aan alles dat je in een minder welvarend gebied terecht bent gekomen. Een brug over een rivier is gemaakt van pontons en de weg van de grens naar het eerste stadje in Kazachstan is slechter dan slecht. Ik doe bijna de hele dag over 200km, grote delen in de eerste en tweede versnelling. Mensen zijn wel weer heel aardig, soms hoef ik niet voor mijn koffie te betalen en als ik word ingehaald neemt bijna iedereen gas terug om even samen op te rijden en de duim omhoog te steken. Ze zien natuurlijk aan mijn nummerplaat dat ik van ver kom en dit soort motoren zie je hier gewoon niet. In de stad wordt te suf getoeterd, iedereen even zwaaien en zover mogelijk steek ik ook even mijn duim op of toeter terug.

• 

• 

• 

• 

• 

Geld pinnen was ook weer een verhaal apart. Uiteindelijk in een plaatsje een geldautomaat gevonden. Zeker een mannetje of 30 staat te wachten. Blijkt het enige apparaat in de wijde omtrek te zijn en hij ligt er even uit want iemand is aan de binnenkant geld aan het bijvullen J Duurde uiteindelijk 45 minuten maar ik had mijn geld.

Ik geniet van het rijden door het landschap. Het stoort me totaal niet dat ik de lokale toeristische dingen (als die er al zijn) niet zie of oversla. Een momentje in een supermarkt om wat te kopen geeft je een inkijkje in hoe de mensen hier leven. Vind ik leuker dan de zoveelste kerk, moskee of tempel. Af en toe pak ik wel iets mee maar de hoofdmoot is toch door het landschap reizen en een klein beetje deel uit te maken van hoe men hier leeft. De leukste contacten zijn vaak die in de normale restaurantjes langs de kant van de weg. Vaak tentjes die in Nederland al lang gesloten zouden zijn door de keuringsdienst van waren. De kaart van de route op mijn topkoffer is zijn geld dubbel en dwars waard. De gesprekken gaan steeds weer over waar je vandaan komt en waar je heen gaat. Door het gebrekkige Engels helpt die kaart enorm. De eindeloze kilometers door de woestijn en steppen van Rusland en Kazachstan lijken in eerste instantie erg saai. Maar opgesloten in mijn helm kijk ik rond, neem alles in mij op en verveel me geen minuut. Ik realiseer me steeds meer dat je als toerist ziet waarvoor je bent gekomen, als reiziger zie je gewoon wat je ziet (bekende quote).

Morgen Oezbekistan in en dan gaat het tempo weer iets omlaag en komt er weer ruimte voor beetje cultuur