Einde reis – thuis!

Het is toch een beetje met een raar gevoel dat ik van Almaty terug rij naar Bishkek. Ik weet dat de reis nu over is en ik aan mijn laatste kilometers ben begonnen. In de loop van de de reis had ik een redelijk dagelijks ritme opgebouwd. Er was een duidelijk systeem ontstaan in het inpakken van de bagage en alles had een eigen plek gekregen op de motor. Nu ik een paar dagen op dezelfde plek was, waren de spullen verspreid over de hotelkamer en was ik continue zaken kwijt. De eerste dag in Almaty wist ik eigenlijk ook niet goed wat ik moest doen, het klaar maken van de motor vanmorgen voelde daarentegen weer vertrouwd.

Ik realiseer me ook dat ik erg gewend ben geraakt aan de omgeving en de gewoonten hier. Wat in het begin nog onwennig voelde is nu bijna vanzelfsprekend en ik vind veel minder ‘raar’. Als ik op een snelweg rij dan ben ik niet meer verbaasd dat er op de linkerbaan een fietser uit tegenovergestelde richting komt; dat een oude auto bijna door zijn assen zakt omdat er bagage in drie lagen hoog op zijn dak is gestapeld, inclusief koelkast; dat een wegwerker je staande houdt en vraagt of je wat water voor hem hebt; dat volstrekt onbekende mensen naar je toekomen en je een hand geven;  dat je bij een tankbeurt uitgenodigd wordt voor een kop thee; dat iemand je ongevraagd fruit aanreikt terwijl je bij een stoplicht staat; dat het toilet, een gat in de grond achter in de tuin is, tussen de golfplaten en omgeven van de vliegen; iemand je toelacht en je een mond vol gouden tanden ziet; mensen je continue vragen wat je motor kost. Zelfs een selfie op verzoek van iemand gaat bijna vanzelfsprekend.

Als je een langere reis maakt dan duurt het even voordat je je realiseert dat het geen vakantie is die over twee weken eindigt. Je deelt de reis op in behapbare stukken en er komen ook praktische zaken voorbij zoals tandpasta kopen, naar de kapper gaan, onderhoud aan de motor plegen en af en toe rust nemen. Met name dat laatste was voor mij belangrijk, je kunt niet maandenlang elke dag op de motor zitten zonder af en toe rust te nemen en te verwerken wat je allemaal weer mee hebt gemaakt. Ook kun je niet overal de toerist uithangen, voor mij is er een grens aan de hoeveelheid moskeeën, vergezichten, steden en dergelijke die e kunt bekijken. Af en toe pak ik wat mee, maar voor mij was het landschap, de ontmoeting met locals en met andere reizigers eigenlijk datgene wat mij het meeste aansprak.

Verrassend hoe landen van elkaar verschillen. De grenzen zijn in het verleden vaak vastgesteld aan de hand van de contouren van het landschap. Soms is dit een rivier maar bijvoorbeeld in het geval van de grens Oezbekistan met Tadzjikistan was er een duidelijk overgang van woestijn naar berggebied. De bergen in Tadzjikistan waren extreem mooi maar de uitgestrekte hete, dorre verlaten woestijnen van Oezbekistan hadden ook iets betoverends. In Nederland is het niet mogelijk om vijf uur achter elkaar te rijden en helemaal niets tegen te komen, soms zelfs geen bocht in de weg. De hete wind maakte het af en toe zwaar maar het had ook iets meditatiefs.

Van Turkije wist ik niet precies wat ik kon verwachten maar ik weet zeker dat ik daar nog wel een keer terug kom. De mensen zijn er extreem gasvrij, naar onze maatstaven, het landschap erg afwisselend. Van de mooie kustlijn met de Zwarte Zee naar de bergen meer landinwaarts. Ik vond het bijzonder om twee dagen de rivier de Eufraat te volgen, de groene ader in de bruine en dorre bergen. Ook biedt Turkije voldoende gelegenheid aan de motorrijder om off-road te gaan. De D915 was best wel spannend maar als ik terugkijk ben ik inmiddels erg zelfverzekerd op onverharde ondergrond geworden. De motor heeft het ook uitstekend gedaan en ik heb geen enkel probleem gehad, zelfs geen lekke band.

Als ik thuis kom zal het wel weer even wennen zijn maar aan de andere kant heb ik ook wel weer zin in ons aangeharkte en voorspelbare landje. We hebben alles wel erg strak geregeld, misschien wel een beetje te strak; moet je in Amsterdam maar eens proberen je fiets mee te nemen in een taxi; een dag te vroeg je grijze bak aan de weg te zetten; in een restaurant een watermeloen van de markt op te eten; je vee los over straat te laten lopen; een bbq aan te steken in een openbaar park enzovoort. Toch hebben we het goed geregeld en ben ik blij dat ik in Nederland woon en af en toe mag genieten van de ongeregeldheid ergens anders.

Op het gebied van gastvrijheid zijn we in de vaart van de toenemende beschaving veel verleerd. Familie en vrienden zijn in centraal Azië belangrijker en de banden worden intens onderhouden. Eten is een sociale gebeurtenis in plaats van een functionele handeling, zoals bij ons. Als er gegeten wordt is er altijd plaats voor een extra mond, als er niet genoeg is wordt er gewoon beter gedeeld. Het is onvoorstelbaar dat een (onbekende) reiziger niet gastvrij wordt onthaald en er voor wordt gezorgd. Ik heb me in ieder geval voorgenomen iets van die gastvrijheid mee te nemen…. (watch this space)

De motor is inmiddels klaar gemaakt voor transport, uiteindelijk wordt die in een ijzeren frame geplaatst en gaat hij op transport naar Nederland. Het papierwerk voor de douane is ook gedaan ik vertrek woensdagmorgen vroeg naar het vliegveld. Tegen het einde van de dag ben ik weer in Warmenhuizen.

Laatste notitie:

Inmiddels ben ik thuis. De vliegreis ging voorspoedig, in totaal 9 uur vliegen. Anja, Lars en Daphne stonden me op te wachten op Schiphol. Anja wist ik, maar de kinderen waren een erg leuke verrassing. Eenmaal thuis, lekker onder douche en op de eigen, schone bank zitten. De deurbel ging en bleef gaan, ik denk in totaal een mannetje of dertig die me welkom thuis kwamen heten. Ontroerend en superleuk! In de dagen erna werd ik regelmatig aangesproken door mensen die het krantenartikel en daardoor de Blog hebben gelezen, veel positieve reacties. Maandag weer aan het werk, voorlopig geen reizen op het programma. Ook voorlopig niet over nadenken………..alhoewel…….

Bedankt voor het meelezen!