D915 en Dark Canyon
Eenmaal bij de Zwarte Zee heb ik de kustlijn gevolgd tot Trabzon, daar een hotel genomen voor de dagje rust en het bekijken van het Sumela Klooster, een klooster tegen de berghelling aangebouwd op 1200 meter hoogte. De eerste nederzetting gaat terug tot 400 na Chr. Vroeg op pad om de toeristenmeute te ontwijken, Sumela is nl de belangrijkste attractie in de omgeving. Eigen vervoer is dan wel lekker, met de motor ongeveer 45km. Opzet is redelijk gelukt en het was nog niet druk, wel laag hangende bewolking dus er viel weinig te zien. Ook was het complex in renovatie dus afgesloten om naar binnen te gaan. Dat was ook het geval met de Blauwe Moskee in Istanbul. Er begint zich een patroon te ontwikkelen, misschien moet ik maar gewoon niet te cultureel willen doen 🙂
Terug naar het hotel en voorbereiden op de dag van morgen. Sinds ik van plan ben door Turkije te rijden staat de Bayburt Of Yolu-D915 op mijn lijstje. Deze weg staat te boek als één van de meest uitdagende wegen ter wereld (link). Inmiddels is er een by-bass weg, dus de route wordt niet frequent meer gereden. Het gevaar zit hem met name in de afwezigheid van vangrails, de afgrond direct naast de weg en de onverharde modderige ondergrond. Weinig ruimte om fouten te maken zeg maar, maar wel leuk….toch?
Ik lees me in op de route en zet de coordinaten in mijn GPS, best wel spannend en ik neem me voor de hele dag de tijd te nemen en vooral niet te haasten. De volgende morgen dus op pad en vlak voordat de route begint sla ik in een dorpje nog even water en wat te eten in. Ik word uitgenodigd voor een çay door een Duitse Turk. Met zijn hulp neem ik met de locals de situatie van de D915 nog even door. Conclusie, er is een betere weg dus waarom zou je het doen? Daarbij komt dat het de laatste dagen nogal heeft geregend en het nu erg mistig is, er valt dus niet veel te zien. Kortom, niet doen. Ik bedank de mannen vriendelijk voor het advies en ga op pad 🙂
Na een km of tien kom ik op de route, eigenlijk valt het best wel mee. Ik word licht overmoedig en vraag me af of het niet allemaal een hype is… De gedachte is nog niet afgekoeld of het wegdek maakt ruimte voor een modderige toplaag, keurig afgewisseld met diepe gaten met water en links en rechts wat glibberige keien. Game on, zal ik maar zeggen. Ik constateer dat mijn off road riding skills in combinatie met de zware motor eigenlijk geen match is voor deze weg. Ik had me voorgenomen als het niet te doen zou zijn, ik om zou draaien. Hier hoefde ik niet lang over na te denken, omkeren was gewoon onmogelijk. Dus maar door en goed concentreren, na een half uurtje ging het al een stuk soepeler en beter, ik begon de motor goed aan te voelen. De spanning in de banden had ik verlaagd en dat hielp enorm, ABS ook uit en nog wat aanpassingen.
De echte uitdaging kwam met een stuk met 13 haarspeldbochten op spekgladde modder en stijl omhoog. Veel van de bochten moet ik in twee keer nemen, ik was bang dat de motor zou omvallen of wegglibberen als ik de bocht in één keer zou nemen. Voordeel van de mist was dat je de afgrond niet zag, daar had ik dus geen last van. Het was redelijk intens zowel fysiek als mentaal maar toen ik eenmaal boven was (2400 meter) gaf het wel een erg goed gevoel. Gelukkig reed ik naar boven, naar beneden op die gladde ondergrond met al dat gewicht zou nog een andere uitdaging zijn. Eenmaal over de top ging de weg over in gravel, prima dus om naar beneden te rijden. Mission completed!!
Bayburt is nog 20km, prima om onderweg de banden weer op spanning te brengen en de adrenaline wat uit het systeem te krijgen. Lunch smaakt goed en nu ik redelijk vroeg de D915 achter me heb gelaten besluit ik maar een flink stuk te gaan rijden richting de Dark Canyon, één van mijn andere projectjes… Na een kilometer of 200 zet ik mijn tentje op in een veldje achter een paar bomen. Ik kook wat macaroni en zet nog een kop thee. Als de zon ondergaat wordt het snel koeler en rond 21:00 duik ik mijn tent in. Sta ik net met mijn broek op de enkels duiken er twee knullen op. Ze hadden me gezien en kwamen even een praatje maken, hoe leuk. ‘s Nachts werd ik wakker van de kou (ik bleek op 1700 meter te staan) en direct maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om buiten naar de sterren te kijken. Niet normaal hoe de sterrenhemel eruit ziet zonder strooilicht en bewolking. Was er gewoon even stil van, dit ga ik nog vaker zien en neem me voor er een keer een mooie foto van te maken. Neem me ook voor tijdens het plassen niet meer naar de sterren te kijken…
De volgende ochtend na het ontbijt (dank je Frank) op pad en na 20km word ik staande gehouden omdat de weg afgesloten is. Het ging om een bergpas en omrijden betekende grofweg een 100km erbij. Hoort bij het avontuur en ik heb me helemaal niet opgewonden of zo, helemaal zen. De mannen vriendelijk bedankt en omgedraaid. De volgende twee uren omrijden bracht me over de meest onvoorstelbare mooie wegen. Mooi asfalt, de bochten vakkundig neergelegd, een jaw dropping landschap, mooie hoogteverschillen en een gelukkige boxermotor. Zo zie je maar…
Uiteindelijk kom ik aan in Kemaliye, een klein dorpje met een erg mooie weg naar Gümüşçeşme die ik me voorgenomen heb te rijden. Ik kom aan rond lunchtijd en besluit een hotelletje te boeken (20 Eurie) om de middaghitte te ontlopen. Rond een uur of vier rijd ik de Dark Canyon route. Een grotendeels, met de hand, uitgehakte tunnelweg langs de rivier de Eufraat. Ze zijn met de bouw begonnen in 1870 en uiteindelijk was de weg klaar in 2002, over doorwerken gesproken… Weer onverhard, technisch niet zo moeilijk maar de kunst is op de weg te letten, je aandacht wordt telkens naar het onbeschrijfelijke tafereel van rivier en bergen getrokken.
Elke keer denk ik dat het niet mooier kan worden, en dan…..
