Een ander Iran dan verwacht
Gabrielle en ik hebben besloten gezamenlijk de grens over te steken. Eenmaal in Iran gaat zij naar het zuiden om uiteindelijk in Saudi Arabië uit te komen, ik blijf eerst nog wat rondkijken in Iran. We stappen op tijd op omdat je nooit weet wat je tegenkomt bij een grensovergang, ook boeken we vast een hotel in de eerste stad. Nog wel een eindje rijden na de grens maar de streek direct over de grens is erg onrustig vanwege de protesten. Ik heb de route in mijn gps staan dus ik rij voorop, wel weer even wennen iemand in je spiegel in de gaten houden maar na 1,5 uur rijden staan we aan de grens, het feest kan beginnen. We zijn redelijk snel Koerdistan uitgecheckt en begeven ons naar de inklaring aan de Iraanse kant.
Ook deze grensovergang staat slecht bekend vanwege haar bureaucratie en corruptie. We treffen echter een beambte die er werk van maakt om ons probleemloos door het proces te lozen en hij doet een bijzonder goede klus. We worden nog 20 minuten ondervraagd door iemand van de inlichtingen politie maar die was ook alleraardigst. We staan vol ongeloof anderhalf uur later in Iran, de beste man had zelfs sim-kaarten geregeld en geholpen bij het geld wisselen. We gaan nog even op de foto met een dame van het nationale basketbalteam en rijden Iran in om in het eerste dorpje te stoppen voor een colaatje.
We spreken af om over een uurtje weer te stoppen voor een hapje eten, we hebben nu zeeën van tijd om in ons hotel te komen, nog een uurtje of drie rijden. We worden getrakteerd om een mooie bergroute en maken foto’s en filmen wat. Na een uurtje stoppen we bij een tentje langs de kant van de weg. Als we eenmaal binnen zitten aan een cola twijfelen we of we hier wel willen eten. Er zit een gezin te eten en de man zegt dat het ronduit slecht is. We werden ook al afgezet voor het drinken dus we pakken weer op en gaan. Na twee minuten rijden mis ik Gabrielle in mijn spiegel en draai om. Ik tref haar weer bij het tentje en ze zegt dat haar tas weg is. Eerst denken we nog dat die van de motor moet zijn gevallen maar na uitgebreid zoeken moeten we concluderen dat de tas gestolen is door een van de mannen die zich bij het tentje ophield, hij was natuurlijk al gevlogen. Een paar locals helpen ons en bellen de politie die er aan komt. Later blijken die weer niet te komen en we worden naar een dorp in de bergen gestuurd. We rijden een onverharde weg op en ik vertrouw het niet, hier kan geen politiebureau zijn. Inmiddels hebben we al een paar uur verloren en Gabrielle is redelijk in paniek. In haar tas zaten haar paspoort, visum, carnet, creditcards. Feitelijk alles, behalve haar telefoon. Ze zegt dat ik maar door moet gaan maar dat kan natuurlijk niet. We besluiten naar Kermanshah, de stad van ons hotel, te rijden voordat het donker wordt (en dat lukt uiteindelijk nog maar net). Ik kies bij politiecontroles (stuk of drie) zo goed mogelijk een rij waar ik weinig agenten zie en waar de meeste auto’s direct door worden gelaten. Het lukt en we worden niet om paspoorten gevraagd. Het schemert al behoorlijk als we in hotel aankomen.
Het hotel wil ons niet inchecken zonder een paspoort van Gabrielle. Ze moet naar de politie. Ik regel via het hotel een taxi en laat aan de taxichauffeur uitleggen dat ik hem pas betaal als we weer terug zijn bij het hotel. Ik ga natuurlijk mee. De chauffeur brengt ons ergens in de stad naar een redelijk donkere steeg. We stoppen bij een metalen schuifdeur en na het aanbellen gaat er een minuscuul luikje open. De chauffeur legt uit wat er aan de hand is en een kleine deur gaat open. Gabrielle moet naar binnen met een grote dikke man in uniform en ik moet in de steeg wachten met de chauffeur. Een erg vreemde gewaarwording en de politie van Iran heeft niet een al te beste reputatie, ik ben oprecht bezorgd.
Na 20 minuten gaat de deur weer open en moet ik naar binnen. We gaan een gebouw binnen en in kamer zit de grote man in uniform (lacht) achter een groot bureau met een oude fax en een dik boek. Er zijn vijf vrouwen helemaal in het zwart en traditioneel gekleed en die maken een hels kabaal, hoge schrille stemmen en ze schreeuwen allemaal door elkaar. Mijn eerste associatie is die met pinguïns maar leuk is het niet. Gabrielle zit op stoel en maakt een wat verslagen indruk. Wat een herrie, drukte en chaos, maar uiteindelijk krijgen we een brief en kunnen terug naar het hotel. De volgende ochtend vertelde ze me dat ze redelijk in paniek was, mede door het bezoek aan de gevangenis in Koerdistan, ze had slecht geslapen
vIk besluit nog een dag langer te blijven om te kijken of Gabrielle de zaken met de ambassade op de rit krijgt. Uiteindelijk kan ze met de brief op haar motor naar Teheran om daar op de ambassade een noodpaspoort te krijgen. Via Iraanse vrienden in Duitsland regelt ze dat iemand met haar mee rijdt naar Teheran, twee dagen rijden. Ik betaal het hotel voor haar en geef nog 100 euro, komt vast wel goed, en ik hou de week erna contact met haar. Een week later zit ze echter nog steeds in een hotel te wachten tot de bureaucratie maar werk doet. Ze durft het hotel in Teheran niet uit omdat de sfeer daar echt gespannen is. Iran is zeker de verkeerde plaats op de wereld om je paspoort kwijt te raken. Ik denk dat op het moment dat ze haar noodpaspoort heeft ze op het vliegtuig stapt en haar motor gewoon achterlaat, ze is er helemaal klaar mee.
Ik stap dus na twee dagen weer op de motor en ga langzaam richting Ishafan, een van de eerste steden in Iran die ik wil bezichtigen. Ik doe er twee dagen over maar maak mooie ritten door het Iraanse landschap. Ik moet het hele gebeuren wel proberen een plaatsje te geven, zo’n valse start van zo’n mooi land en fijne mensen. De meeste mensen deugen, een paar echter niet….
Isfahan is een bijzonder mooie stad met een enorm plein (een van de grootste ter wereld) met daarom heen een eindeloze bazaar. Ik blijf er twee dagen, dwaal door de stad, praat met mensen, observeer en maak de volgende foto’s.
Via een omweg rijd ik na een paar dagen naar Yazd, ook weer een mooie stad en ik beland in een schitterend gerestaureerd guest house midden in de stad. Allemaal kleine deels overdekte steegjes gemaakt middels de traditionele modder-steen-bouw. Ook overal de typerende windtorens, een eeuwenoude methode om een koudere luchtstroom in huis te krijgen tegen de enorme hitte hier. Ik verblijf in een heerlijk guesthouse midden in de stad en heb een gezellige avond met de eigenaren.
Feit is wel dat begin van de week de Nederlandse overheid de reiscodering van Iran had aangepast naar oranje en het oosten naar rood. Dit heeft alles te maken met de dood van het Koerdische meisje dat door de zedenpolitie was opgepakt, ze is op het politiebureau overleden. Ze was gearresteerd omdat ze haar hoofddoekje niet goed had gedragen. In het hele land zijn protesten uitgebroken en inmiddels zijn er al meer dan 150 doden gevallen. Ook zijn er buitenlanders gearresteerd waar de ambassades geen contact mee kan krijgen. Nu ik in Yazd ben scherpt de Nederlandse regering het reisadvies verder aan en verklaart heel Iran rood. Het dringende advies is niet naar Iran te gaan en als je er bent het land te verlaten. Ik denk hier uitgebreid over na en besluit de stad Shiraz over te slaan en in twee dagen naar de grens met Irak te rijden, daarover later meer. Iran verliep duidelijk anders dan van tevoren verwacht….